Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Θυμηθείτε...

 

Εσείς που γιορτάζετε τη Γέννηση, θυμηθείτε ....




Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Ο μονόπαντος...


Ερχόταν κάποτε στο Ηράκλειο ο "Αδρίας", ένα ατμόπλοιο με δυο χαρακτηριστικά: Είχε δυο τσιμινιέρες και έγερνε  πάντοτε προς τα αριστερά! Ακόμη και στα γερά μελτέμια, αυτός εκεί! Η γενναία του πλώρα να παλεύει με τα κύματα κι η  πάντα του να γέρνει και να υποκλίνεται σαν να είχαν αναρτήσει το Άγιο Δισκοπότηρο, Δυτικά όταν ανέβαινε, Ανατολικά όταν ερχόταν από τον Πειραιά! Μέχρι που προσάραξε στη Φαλκονέρα κι ησυχάσαμε αφού θύματα δεν είχαμε.
Ετσά μονόπαντα σκέφτομαι λοιπόν κι εγώ, ότι κύλησε η "πνευματική " μου ζωή.(Παρακαλώ προσοχή στα εισαγωγικά!).Αφότου άρχισα να συλλαβίζω, δεν άφηνα τίποτα αδιάβαστο! Μέχρι και τα κομμάτια από εφημερίδες, που χρησιμοποιούσαμε τότε αντί χαρτί τουαλέτας, αποστήθιζα .Έγερνα λοιπόν από τη μια πάντα.
Αργότερα ρίχτηκα στην σοβαρή λογοτεχνία: Γκαούρ- Ταρζάν, Μικρός Ήρωας, Μάσκα και δεν συμμαζεύεται ήταν το ψωμοτύρι μου. Μετά Τζακ Λόντον, Ρ,Λ,Στήβενσον ώσπου ξεπόρισε ο Ιούλιος Βερν και τους έσβησε όλους, όπως οι Παπαδιαμάντης και Μακρυγιάννης, Καβάφης και Σολωμός  Θεοτοκόπουλος και Πικάσο, και ο πατριάρχης Βαμβακάρης 'ο,τι απέμενε.
Σας λέω: Μια ζωή με την μια πάντα λαλούσα, αναζητώντας τη δικιά μου Φαλκονέρα. Έχει άραγε ο ξερόβραχος ψάρια;


Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Στην Εσχάτη (β΄)

Νύκτωμένα, φτάσαμε στην Εσχάτη. Ο θεόρατος βράχος ξεπόριζε απειλητικός από τη Θάλασσα, θυμίζοντας μου έντονα τα μεγάλα Μετέωρα.Βαθύ και σκοτεινό το πέλαγος γύρω του, σούφερνε ρίγη φόβου και σκέψεις καθόλου ευχάριστες. Καρχαρίες κι άλλα θεριά νόμιζες πως σε περιτριγύριζαν και το "Ανάθεμα το μυαλό μου" ήταν το μόνο που αναμασούσα.
 -Τράβα καρφί στην άκρα, διέταξε ο καπετάνιος, να καλάρομε. Πιάσε το χοντρό παραγάδι πρώτα.
 Υπάκουσα με το στόμα στεγνό από το ζόρε μου, μέχρι που σχεδόν ζώσαμε τον βράχο από τον Νότο και τις ξέρες του Βορρά.
 -Δόξα στον Θεό, σταυροκοπήθηκε ο καπετάν μπονάαατσας, καλά επήγαμε. Άντε δα να δούμε που πανεμίζει, να βάλομε μια μπουκιά στο στόμα μας.
Κάτι είχε τυλίξει η καπετάνισσα σε μια πετσέτα, βρήκαμε και μια απανεμιά κι αρχίσαμε να ροκανίζομε το φαγάκι πριν -τυλιγμένοι σε κουβέρτες- κοιμηθούμε για λίγο.
 Μια ώρα πριν να βγει ο Ήλιος αρχίσαμε να τραβούμε τα παραγάδια. Καταφορτωμένα ήτανε, εγώ χοροπηδούσα από τη χαρά μου κι ο καπετάνιος χαμογελούσε κάτω από τις μουστάκες  του.΄
Όλα ευλογία!Πολλά ψάρια, ο καιρός είχε μπονατσάρει τελείως και το πέλαγος μας καλούσε καλοσυνάτα  στην Κρήτη. Είχα αγκαλιάσει τη λαγουδέρα, είχα βάλει στο φουλ τη μηχανή και μιά πετούσα το περίσσιο ψαροδόλι στα δελφίνια που μας είχαν πάρει από πίσω, μια ξάνοιγα τον φιλο μου που ροχάλιζε κι ονειρευόταν την καπετάνισσα.
Ξύπνησε όταν η Ντία αχνοφαινόταν στον ορίζοντα, με κοίταξε πολύ τρυφερά και ρουφώντας  τον καφέ που τούχα φτιάξει μου είπε:
 -Ωραία επεράσαμε! Να ξανάρθεις θέλει;



Διαβάστε περισσότερα »

Ναυτίλος και Καββαδίας



Ο φίλος Μιχάλης Ναλετάκης- λιμανόβιος κι αυτός- δημοσίευσε προχθές μια φωτογραφία, όπου αχνοφαινόταν κι ο "Ναυτίλος", ένα μικρο κρουαζιερόπλοιο που για χρόνια πηγαινοερχόταν στο Ηράκλειο κι έδενε μπροστά στο λιμεναρχείο, εκνευρίζοντας την παρέα, που καθισμένη στο καφενείο του Γ.Γεπεσάκη, απολάμβανε το καφεδάκι και τη θέα, που έκρυβε το βαπόρι, μια και διανυκτέρευε εκεί και δεν έσβησε ποτέ τις γεννήτριες του.
 Ο πρώτος που πηδούσε πάντοτε στον μώλο, ήταν ο μαρκόνης του καραβιού, που έσπευδε στο καφέ-ουζερί της Μαρίας ή Μπουμπουλίνας- κατά τον Α.Κ.Γραμματικάκη
 Ήταν ο Ν.Καββαδίας, ο σπουδαίος μας ποιητής...   
Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Στην Εσχάτη


Τέτοιος καιρός θάτανε, όταν χάζευα στο Ενετικό λιμάνι, κλωτσώντας ένα άδειο τενεκάκι από γάλα "Βλάχα", που κάπου είχα πετύχει.Ήταν ευχάριστα, μια και ένα ελαφρύ μελτέμι έλεγε να δέσει, το πέλαγος είχε γίνει τσέλιγκας από τα πολλά προβατάκια κι η καλή μου είχε μόλις πάρει βαρύ όρκο, πως θα μ΄αγαπά σ όλη της τη ζωή. Πρίμα τα πράγματα λοιπόν και άκρως φάλτσα η φωνάρα που με ξεξύπνησε:
 -Καπετάν Κωνσταντήηη!  'άκουσα από ένα τρεχαντήρι που μανουβράριζε να πρυμοδετήσει.
 - Έλα καπετάν Μπουνάτσα, απάντησα κι είδα την κεφάλα του να ξεπροβάλει από το σπιράγιο, την καπετάνισσα να πηδά σαν το ελαφάκι στο μώλο, να μου δίνει ένα σκαστό φιλί και να απομακρύνεται αυστηρά συμβουλεύοντας:
-Το νου σας!
-Ντα ίντα θα κάνομε καπετάνιο και λέει νάχομε το νού μας;
-Πράμα μωρέ! Για ψάρεμα θα πάμε.
-Κι ο καιρός;
- Ίντα΄χει ο καιρός; Μπουνάαατσα είναι μόνο πήδα μέσα.
Πήδηξα χωρίς να το καλοσκεφτώ. Μόνο πρόλαβα να στείλω στη μάνα μου ένα μήνυμα με το Κιοκιό, πως πάω βόλτα με τον καπετάν Ηλία.
Μέχρι να βγούμε από το λιμάνι και να βάλομε πλώρη πρός τον Άγιο Γεώργιο της Ντίας, ο καιρός φρεσκάρισε, μα η "Ζωή" πεντάρα δεν έδινε. Δεν ανταγωνιζόταν, μα έπαιζε με τα κύματα!  Μόνο όταν πάτησε το Πέλαγος,σοβάρεψε. Τώρα, το νερό φούσκωνε και δεν φαινόταν να έχει διάθεση να μας αφήσει να το διακορεύουμε.Το ίδιο όμως τούκανε! Εμείς ταξιδεύαμε, τρώγαμε παξιμάδια και τραγουδούσαμε Βαμβακάρη.
Έστρωσε κι ο αέρας που μας λυπήθηκε και μια μελτεμούρα κανονική, διαδέχτηκε τις σπηλιάδες.

                                                                                                                (Συνεχίζεται)


Διαβάστε περισσότερα »